De donkere kamer van Damokles

Weblogopdracht 

De donkere kamer van Damokles

De Auteur

De schrijver van mijn boek is Willem Frederik Hermans. W F Hermans werd in het jaar 1921 geboren en dat betekend dus dat hij zevenendertig jaar oud was toen het boek uitkwam. Ik verwachtte daarom ook een verhaal dat was gebaseerd over de tijd waarin hij leefde en hij het op een bepaalde manier beleefde. Dit klopt ook. W F Hermans is een schrijver die schrijft op de feiten van de mens met behulp van de wetenschap. Hij zorgt ervoor dat alles zo realistisch en natuurgetrouw weergegeven wordt. Dit zie je ook heel erg terug in het boek. Hij is erg nauwkeurig in de details en legt alles precies uit hoe het namens zijn insteek waar was in die tijd. Hier kunt u klikken op de Biografie en de volledige werken van de heer W F Hermans.

Als ik kijk naar de kenmerken van W F Hermans en naar de kenmerken van de thema’s in het boek dan zie ik dat in alle thema’s alles goed is uitgelegd wat betreft de plaatsen, de datums en de tijden. Dit klopt, want W F Hermans is zelf ook heel nauwkeurig in details. En hetzelfde geld ook met de hoofdpersonen in het boek. Meneer Osewoudt en meneer Dorbeck vertellen alles precies hoe ze dingen gingen aanpakken. Al die plannen die ze hebben samen zou zomaar ook kunnen worden toegepast in het echte leven. Zo zie je dat die details die ze vertellen en de straatnamen overeenkomen met de schrijver, want W F Hermans was een schrijver die alles zo realistisch mogelijk vertelden.

Thematiek

In het boek de donkere kamer van Damokles komen er verschillende onduidelijkheden naar voren. Soms leid dit tot verwarring in het verhaal en is het moeilijk te volgen. Als lezer wil je graag gefocust kunnen lezen en niet jezelf steeds moeten afvragen wat de schrijver er nou precies mee bedoeld en wat hij er nou precies meer wilt in het verhaal. Het verhaal is naar mijn mening opgedeeld in twee delen, in het eerste deel wordt er veel verteld over de waarheid en in het tweede/einde van het verhaal gaat het over het niet aan kunnen tonen van de waarheid. De stelling luid: Het verhaal de donkere kamer van Damokles is onduidelijk.

Het is in het begin heel onduidelijk of Dorbecke, die langskomt in het sigarenwinkeltje van Osewoudt, wel echt bestaat. Dat komt omdat Dorbecke niet duidelijk en goed wordt omschreven in het verhaal. Hij valt soms een beetje weg in het verhaal en dan ineens duikt hij weer op. 

Op bladzijde zestien word beweerd dat Osewoudt vergroeide voeten heeft door judo. Maar je kan helemaal geen vergroeide voeten door judo krijgen. Meestal is zoiets aangeboren staat op internet. Dit brengt alweer een onduidelijkheid naar voren. 

Toch is niet alles onduidelijk. Er wordt een goed onderscheid gebracht in achtergronden en locaties. Zo weet je precies waar de personages op dat moment verblijven en hoe het eruit ziet. Dit zijn meestal meer details maar laat toch goed zien dat er ook goede details in het verhaal zitten inplaats van alleen maar onduidelijkheden.

Al met al is de mening van iedere lezer persoonlijk. De ene vindt het moeilijk om deze kleine foutjes in de tekst te zien en de ander heeft er totaal geen last van. Het verschilt van elke lezer. Ik persoonlijk zelf vond het een lastig boek en af en toe moeilijk te volgen.

Stijl

De stijl waarmee W F Hermans schreef was sober, nauwkeurig en zakelijk. Dit kwam doordat meneer Hermans de beschrijving van de objectieve werkelijkheid als opvallend kenmerk beschreef. Plaatsen, tijden en ruimtes zijn nauwkeurig beschreven, net als het uiterlijk van personages. Ook sluit de stijl aan bij karakter en taalgebruik van meneer Osewoudt. Meneer Osewoudt wil alles precies weten en spreekt en denkt in normaal Nederlandse zinnen.

Als lezer denk je houvast te hebben in het verhaal, maar uiteindelijk verdwaal je toch in de subjectieve beleving van meneer Osewoudt.

Ik vind dat de schrijfstijl van meneer Hermans te veel ingaat op de details van de omgeving en de personages. Je komt letterlijk alles te weten over de hoofdpersonen, hun uiterlijk, manier van denken etc. Als je de eerste 200/300 bladzijdes heb gelezen merk je langzaam dat je in de war komt te raken, je gaat veel meer kijken op de manier waarop meneer Osewoudt het allemaal beleeft. Hierdoor raak je de rode lijn door het verhaal kwijt en komt er verwarring ontstaan. Daarom vind ik de schrijfstijl van meneer Hermans af en toe nogal ingewikkeld en moeilijk leesbaar.

Fantasie & creativiteit

Ik heb twee punten die de schrijver naar mijn mening beter in zijn verhaal kon aanpassen.

Mijn eerste punt is dat meneer Hermans zijn details minder naar voren kon brengen. Hij vertelden naar mijn mening teveel over de locatie en de plattegronden in het verhaal. Hij kon beter meer spannende stukken vertellen en het spannender maken door meer te vertellen over de situatie en wat er allemaal stond te gebeuren.

Mijn tweede punt is dat het eind van het verhaal veel dialogen werden toegepast omdat hij veel verhoren kreeg. Ik vind dat dit wel verminderd mocht worden. Je raakt afgeleid aan andere dingen en vind het niet meer zo spannend om te lezen.

Al met al vind ik dus dat deze twee punten anders hadden gemogen. Voor de rest vind ik het afwisselend spannend en geen al te moeilijke woorden gebruikt.

Einde boek

 Osewoudt wordt nadat hij zich heeft schuil gehouden in een donkere kelder toch ontdekt door de Nederlanders en word zelfs meegenomen naar Engeland. Hij zit daar weken lang opgesloten in een kamertje van vier bij vier en mag helemaal niks. Osewoudt besluit voor zichzelf dat hij zo niet verder kan leven en een oplossing moet bedenken. Hij houd dit voor zichzelf en niemand mag het te weten komen, want als iemand weet van zijn plannen word hij sowieso verraden en wordt hij onder nog strenger toezicht gehouden. Osewoudt besluit om te ontsnappen uit de gevangenis. Als hij naar buiten mag voor dertig minuutjes kijkt hij goed om zich heen wat een eventuele route zou kunnen worden naar de vrijheid. Als hij goed kijkt ziet hij dat er rechts in de hoek van het hek, dat om de gevangenis staat een kleinere afstand is naar het bos, dan het hek in het midden van het verblijf. Als hij weer terug moet naar zijn cel besluit hij om daar zijn plan verder af te maken. Hij gaat het doen, morgen nacht voordat iedereen word geteld gaat hij het doen. Hij moet alleen wel snel wezen want als hij wordt gesnapt dan heeft hij een groot probleem en kan het misschien wel zijn dood worden. Als de volgende dag aanbreekt, weet hij het zeker. Osewoudt gaat in de nacht uitbreken uit de gevangenis en neemt daar de taxi naar het vliegveld. Als de nacht is aangebroken sluipt Osewoudt door de poorten naar het buitenverblijf. Als hij daar eenmaal is aangekomen loopt hij voorzichtig naar het hek zonder dat iemand hem ziet. Hij pakt zijn schaar die hij zag liggen op het kantoor van de bewaarder en knipt het hek zachtjes kapot. Als het gat groot genoeg is kruipt Osewoudt er tussendoor. Hij rent zo hard als hij kan het bos in. Het bos was groter dan hij dacht en na een kwartier lopen hoort hij in de verte het alarm van de gevangenis afgaan, hij weet dat hij nu heel snel de weg moet vinden en een taxi moet krijgen. na nog tien minuten verder lopen ziet hij eindelijk de weg en met toeval rijd er net een taxi voorbij. Hij stapt in en zegt dat hij naar het vliegvel moet gaan. Na een half uur rijden word de taxi ineens gestopt door twee politie wagens. Osewoudt weet het, hij is gepakt en moet nu nog langer zitten. Als de politie door het raam kijkt ziet hij het. Hij pakt zijn pistool en schiet tot Osewoudt zijn verbazing hem dood. 

Als Osewoudt is neergeschoten terwijl hij een poging deed om te ontsnappen uit de gevangenis in Engeland veranderde alles vergoed. Dorbeck die zich wekenlang schuil hield heeft eindelijk het nieuws te horen gekregen dat het het einde is van de tweede Wereldoorlog. Hij kan gerust ademhalen en gaat verder met ze leven. Hij wordt gelukkig van niks kwalijk genomen en wordt niet als landverrader gezien. De rust keert terug in Nederland.